نگرشی نو به اینترنت اشیاء

شاید خیلی ساده باشد که بگوییم پروتوکل های دنیای اینترنت مانند TCP/IP گزینه های بسیار مناسبی هستند که می‌توان از آنها در اینترنت اشیاء نیز بهره گرفت. خب البته در نگاه اول خیلی هم غیر منطقی بنظر نمی‌رسد. همین الان هم میلیاردها دستگاه با استفاده از این پروتکل ها به اینترنت متصل هستند. مشکل کجاست؟

مشکل اصلی این است که این پروتکل ها برای ارسال حجم داده های بسیار بالا و با ضریب خطای بسیار پایین طراحی شده اند، نیازمندی هایی که شاید که خیلی برای کاربردهای اینترنت اشیاء حیاتی نباشند. ضریب خطای پایین نیازمند ارسال داده های اضافی است که معمولا در ابتدای بسته های ارسالی و در غالب Header خودش را نشان می دهد. این داده‌ اضافی برای یک بسته‌ی بزرگ IP زیر ۲ درصد است اما برای بسته‌های بسیار کوچک دستگاه ها در اینترنت اشیاء درصد بالایی خواهد شد فرض کنید شما تنها مایلید درجه حرارت اتاقی را در هر ارسال بفرستید، با در نظر گرفتن برخی داده های اضافی شما با تنها ۵ بایت می توانید این داده ها ارسال کنید حالا تصور کنید ۲۰ بایت برای برخی پروتکل های اینترنت به بسته‌ی شما اضافه شود که در این حالت ۸۰ درصد از حجم داده شما اضافی است. با در نظر گرفتن تعداد بالای بسته، ۸۰ درصد هزینه داده شما صرف داده های به درد بخور شما نخواهد شد.

مشکل اما تنها حجم نیست، بسیاری از پروتکل های جهان اینترنت نیاز به پردازش و کارت های شبکه های قدرتمندی هستند. شاید ارزان ترین دستگاه برای اتصال به اینترنت و کار با پروتکل های رایج به یک پردازنده ی حداقلی و حافظه نیاز داشته باشد که قیمتش را حدود ۲۵ دلار نگه دارد. قیمتی که برای اینترنت اشیاء گران است و در تعداد بالای دستگاه خودش را حسابی نشان خواهد داد.

از طرف دیگر، شاید این نکته کمی متناقض بنظر برسد اما دستگاه هرچه احمق تر، امن تر. اگر هر دستگاه در اینترنت اشیاء چیزی شبیه سیستم عامل داشته باشد در نتیجه پتانسیل این را خواهد داشت که به هدفی برای هکر ها تبدیل شود. ضمنا سیستم عامل نیازمند مدیریت و بروز رسانی و اضافه کردن ماژول های امنیتی است. نصب میلیون ها دستگاه با سیستم عامل، سختی زیادی را برای مدیریت آن بدوش شما خواهد انداخت.

موارد بالا تنها اندکی از تفاوت های ماهیتی اینترنت اشیاء با اینترنتی است که ما می شناسیم و بهمین دلیل نیاز به طرز فکری کاملا جدا، احساس می‌شود.