ازجمله شرکت‌هایی که در حال ایجاد شبکه‌های جدید و سراسری برای IOT هستند می‌توان به Comcast، SoftBank، Orange, SKT، KPNو Swisscomاشاره کرد. “ورایزون” و “ودافون” این دو ابر شرکت مخابراتی نیز در حال ارتقا شبکه‌های خود بوده و یک طیف موج را صرفاً به IOT اختصاص داده‌اند. سیسکو، سامسونگ، نوکیا و اریکسون نیز تجهیزات لازم برای تحقق این امر را ارائه می‌کنند. ایجاد شبکه‌های جدید امری ضروری است چراکه شبکه‌های موبایل حال حاضر به سه دلیل پاسخگوی نیازهای IOT نخواهند بود: عمر باتری، هزینه‌ها و پوشش وایرلس. حتی رفع یکی از این سه ضرورت هم می‌تواند دلیل کافی برای ایجاد شبکه‌ای جدید باشد و پاسخ به هر سه مورد آن، در موفقیت IOT تأثیر به سزایی خواهد داشت و این همان چیزی است که شبکه‌های جدید به دنبال آن‌اند. بگذارید یک‌به‌یک به این دلایل بپردازیم:
شبکه‌های تلفن همراه ازلحاظ مصرف برق مقرون‌به‌صرفه نبوده و نخواهند بود. این شبکه‌ها درواقع برای تلفن‌های خودرو طراحی‌شده بودند. دست‌به‌دست شدن یک ارتباط تلفنی از یک دکل مخابراتی به دکلی دیگر در حین حرکتی با سرعت ۶۵ مایل بر ساعت، تحولی بود در تکنولوژی که به‌واسطه آن شبکه ارتباط موبایلی ممکن شد. این دست‌به‌دست شدن‌ها مستلزم یک الگوریتم پیچیده و ارتباط مداوم بین تلفن و شبکه است. به همین علت، دستگاه‌های متصل به شبکه تلفن همراه باید در هر ثانیه چندین بار با دکل مخابراتی ارتباط برقرار کنند و این عمل عمر باتری و هزینه زیادی را می‌طلبد. برای آن‌که عمر باتری را به چند سال برسانیم، دستگاه‌های IoT باید بیشتر اوقات در حالت Sleep ( غیرفعال) بوده و به‌عبارت‌دیگر از امواج رادیویی استفاده نکنند. این امکان برای شبکه‌های تلفن همراه وجود ندارد. شاید تصور کنید که می‌توانید آن را خاموش کرده و مجدداً روشن کنید، اما برقراری ارتباط مجدد با شبکه تلفن چند دقیقه طول کشیده و باتری زیادی را مصرف می‌کند. اگر برایتان پیش‌آمده که بعد از یک پرواز منتظر برقراری مجدد ارتباط تلفنی‌تان مانده باشید، آنچه گفته شد را درک می‌کنید.
شبکه‌های سلولی جدید IoT ، رویکردی متفاوت دارند.
در وهله نخست، این شبکه‌ها از تراشه‌های رادیویی کم‌مصرفی استفاده می‌کنند که برای به حداقل رساندن هزینه مصرف برق در انتقال و دریافت اطلاعات ارتقا داده‌شده‌اند. مصرف انرژی در این سیستم‌ها معمولاً چند برابر پایین‌تر از امواج رادیویی سلولی است.
در وهله دوم، شبکه‌ها این امکان را برای دستگاه‌های IoT فراهم می‌کنند تا به مدت چند دقیقه یا چند ساعت با شبکه ارتباط برقرار نکرده و در حالت غیرفعال (Sleep ) باقی بمانند. دستگاه ۹۹٫۹ درصد از زمان خود را در حالت کم‌مصرف گذرانده و فقط به مدت چند میلی‌ثانیه برای ارسال و دریافت اطلاعات، خواندن اطلاعات سنسور و یا فعال کردن یک فرمان، فعال می‌شود. این عمل عمر باتری را تا چند برابر افزایش می‌دهد. رساندن عمر باتری به چند سال، موضوع مهمی برایIoT است، چراکه به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای هزینه‌ها را کاهش داده و ما را از سیم و شارژ باتری بی‌نیاز می‌کند. IoT می‌تواند پلتفرمی باشد که یک‌بار برای همیشه نصب شود و این مسئله بسیار مهمی است چراکه قرار است هزارها و میلیون‌ها دستگاه مختلف را به شبکه متصل کنیم و مدیریت و مراقبت مداوم از تک‌تک آن‌ها ممکن نیست. و این دلیل کافی برای ایجاد شبکه‌های جدید است.
پیاده‌سازی دستگاه‌های Iot بر روی شبکه‌های تلفن‌های همراه هزینه گزافی دارد. اولاً پشتیبانی از دستگاه‌های IoT برای اپراتورهای شبکه‌های موبایل گران تمام می‌شود. شبکه بی‌سیم میلیاردها دلار هزینه دارد و اپراتورها چنین سرمایه‌ای ندارند. یک دستگاه IOT که ماهی کمتر از یک دلار هزینه پرداخت می‌کند هیچ‌وقت بر دستگاه‌های موبایلی که بابت تماس صوتی و ارتباط شبکه ۱۰۰ دلار هزینه می‌کنند ارجحیت داده نمی‌شود. این یعنی پشتیبانی از IOT به قیمت از دست دادن فرصت‌های سودآورتر است. برای حل این مسئله شبکه‌های جدید IoT یا بر روی باندهای فرکانسی آزاد و یا بر روی باندهای بلااستفاده میان فرکانس‌های مجاز ایجاد می‌شود. هر دو این روش‌ها، تقریباً هزینه‌ای ندارند.
استفاده از شبکه‌های تلفن همراه برای سازندگان ( توسعه‌دهندگان) دستگاه‌ها نیز پرهزینه است. امواج رادیویی LTE پیچیده بوده ، به چند آنتن نیاز دارد و همچنین مستلزم کسب گواهی‌های گران‌قیمت IP است. تمام این‌ها هزینه‌ای معادل ده‌ها هزار دلار در بر دارد. این در حالی است که تراشه‌های شبکه جدید اینترنت اشیا، در بیشترین حالت یک یا دو دلار قیمت دارند. نهایتاً اینکه، اخذ گواهی شبکه نیز پرهزینه است. به‌عنوان نمونه گرفتن گواهی برای پیاده‌سازی یک دستگاه بر روی شبکه ورایزون ۵۰۰۰۰ الی ۱۰۰۰۰۰ دلار هزینه دارد و مراحل کسب گواهی ماه‌ها طول می‌کشد. ازآنجایی‌که ممکن است دستگاه‌های معیوب باعث ایجاد تداخل در تلفن‌های شبکه ورایزون شوند، اخذ گواهی الزامی است و در این زمینه محتاط هستند.
شبکه‌های جدید IoT به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند که در برابر تداخل مقاوم بوده چراکه برای اجرا در باندهای مشترکی طراحی می‌شوند که ایجاد تداخل در آنجا طبیعی است. در بسیاری از موارد نیز مصرف‌کننده می‌تواند، درگاه (gateway ) شخصی خود را درست مانند یک اکسس پوینت وای فای بدون پرداخت هزینه تنظیم کند. که این خود سرفصل دیگری را مطرح می‌کند…
در حقیقت شبکه LTE در همه‌جا قابل‌دسترس نیست. پیاده‌سازی بسیاری از دستگاه‌های IoT نیز دقیقاً در مکان‌هایی انجام می‌شود که تحت پوشش شبکه‌های تلفن همراه امروزی نیست مانند: ردیاب‌های سیل در زیرزمین خانه ، پارکینگ‌های طبقاتی و سنسورهای خاک در مزارع روستایی
شبکه‌های جدیدIoT به دو روش مختلف پوشش دهی را مدیریت می‌کنند. روش اول- در این شیوه، تمرکز بر افزایش نفوذ شبکه است نه بر پهنای باند. یک قاعده کلی در مدولاسیون امواج رادیویی این است که می‌تواند در ازای کاهش پهنای باند، برد فرکانسی خود را افزایش دهید. شبکه‌های جدید برای پیام‌های کوتاه مانند خواندن اطلاعات سنسور یا فرمان تنظیم یک ترموستات بهینه‌شده‌اند، درحالی‌که LTE برای تلفن‌های هوشمندی که مصرف اینترنتی زیادی دارند در نظر گرفته‌شده است. این شبکه‌های جدید با همان میزان انرژی و با نرخ بیت کمتر از ۱ Kbps برد پوشش بسیار وسیع‌تری دارند. روش دوم- در برخی موارد پیاده‌سازی درگاه‌ها (gateways ) می‌تواند به‌طور خودکار انجام شود و مانند روترهای وای فای در محل خود مستقر شوند. بنابراین اگر شبکه اپراتور محلی شما زیرزمینتان را پوشش نمی‌دهد، می‌توانید درگاه خود را همان حوالی مستقر کنید. ازآنجایی‌که شبکه‌های تحت مدیریت اپراتورها همچنان موردتوجه عموم است، معرفی شبکه‌های خود استقرار به‌خصوص در روزهای اول از اهمیت بسزایی برخوردار هستند.
درواقع IoT این‌گونه محقق می‌شود: عمر طولانی باتری، ارزان بودن آن و پوشش دهی کامل، همه یکجا.
http://ciot.ir/?p=3411
منبع:iott
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
تصویر امنیتی *
