روز به روز اتصالات بیشتری در محیط کار و زندگی ما برقرار میشود و این پتانسیل غنی ارتباطی، تغییری بنیادین در الگوی تعادل بین کار و زندگی را منجر شده است. جالب نیست که با استفاده از تلفن‌های همراه هوشمندمان از اتفاقاتی که در محل کار یا کارخانه درحال وقوع هستند آگاه می‌شویم؟ یا با همین گوشی‌ها میتوانیم گرمایش را تنظیم و چراغ‌ها (یا هر چیز دیگری) را خاموش یا روشن کنیم و حتی در خانه و محل کار را از راه دور باز و بسته کنیم.
دوره گشتن در لغت‌نامه‌ها و دایره‌المعارف‌ها به سر آمده! حالا با فشردن تنها یک دکمه از صفحه کلید میتوانیم به پاسخ تمام سوالاتمان برسیم.
جدا از کاربرد دستگاه‌های «هوشمند» در منازل، کسب و کارها نیز باید در نظر داشته باشند که آیا سازمانشان در معرض خطرات اینترنت اشیا است یا خیر. بهره‌مندی از چراغ‌ها، سیستم‌های گرمایشی، سانتریفیوژها یا هر شیء هوشمند دیگری میتواند مزایایی به همراه داشته باشد اما متاسفانه نکات امنیتی مربوط به حفظ حریم شخصی در حال حاضر جدی گرفته نمیشود و این یکی از اصلی‌ترین خطرات اینترنت اشیا به حساب می آید. سطح پیچیدگی این دستگاه‌ها به گونهای است که امنیت در این رایانه‌های کوچک (که واقعاً واژه‌ای مناسب برای توصیف این دستگاه‌ها محسوب میشود) اندک است یا اصلاً وجود ندارد. اگرچه سازمان ها باید از امنیت شبکه رایانه‌ها و سرورهای خود آگاه باشند، اما تنها شمار معدودی از آن‌ها به این رایانه‌های کوچک هوشمندی که میتوانند عامل ایجاد خطرات اینترنت اشیا باشند توجه نشان داده‌اند.
وقتی صحبت از خطرات اینترنت اشیا ناشی از محصولات هوشمند میشود، ابعاد تهدید تا به آنجا است که هرکدام از این دستگاه‌های هوشمند میتواند مانند یک ابزار جاسوسی یا دستگاه شنود در ازمانها عمل کند. شاید کمتر سازمانی از گوگل هوم یا آمازون اکو در شرکت خود استفاده کند، اما در بسیاری از آن‌ها حداقل در قسمت پذیرش تلویزیون‌ها و تلفن‌های هوشمند را مشاهده میکنیم. این وسایل در صورت عدم توجه به مسائل امنیتی میتوانند رخنه‌ای به اسناد و اسرار تجاری کسب و کارها باشند.
البته مسئولیت تمام خطرات اینترنت اشیا بر عهده یک تلویزیون بی نوا نخواهد بود! در اغلب موارد یک وسیله هوشمند به تنهایی نمیتواند تمامی اسرار پیچیده شما را بر ملا کند. اما قرار گرفتن جز به جز اطلاعاتی که این دستگاه‌های معیوب میتوانند فاش کنند در کنار هم میتواند تهدیدی برای سازمان‌ها باشد. نکته دیگر این است که خود این دستگاه‌ها میتوانند نقطه ورود به شبکه باشند و روبات‌های مهاجمی مانند Mirai از طریق آن‌ها به شبکه ما رخنه کنند.
هر روز راهکارهای امنیتی جدیدی برای دستگاه‌های اینترنت اشیا IoT معرفی میشود، اما تا پیاده‌سازی و عملی شدن این راهکارها زمان زیادی باقی است. ماهیت سیستم‌های نرم افزاری به این شکل است که برای بقا نیازمند به روزرسانی هستند. در نظر بگیرید که چه تعداد پچ و به روز رسانی برای نرم افزارهای مختلف رایانه‌ای خود دریافت میکنید! حالا تصور کنید دستگاه‌های هوشمند هم برای در امان بودن از خطرات اینترنت اشیا بخواهند بررسی‌های پیچیده ضد بدافزار و ویروس را انجام داده و به روز رسانی شوند. در اکثر این دستگاه‌ها گذرواژه‌های ثابتی تعبیه شده است و شاید اندکی غیرواقع‌گرایانه به نظر برسد که توقع داشته باشیم مصرف‌کنندگان یا کسب و کارها هربار که «Patch Tuesday» منشتر میشود با استفاده از گذرواژه وارد سیستم تک‌تک لامپ‌های هوشمند خود شوند.
از منظر کاهش خطرات اینترنت اشیا نیز کسب وکارها باید حتما اقداماتی از این دست را مد نظر قرار بدهند: محدودسازی استفاده از تلفن‌های همراه هوشمند در نواحی خاص؛ عدم استفاده از دستگاه‌های هوشمند غیرضروری در نواحی حساس (آیا واقعاً به نصب چراغ‌های هوشمندی که تغییر رنگ میدهند در قسمت پذیرش وزارت‌خانه نیاز داریم؟) جداسازی شبکه دستگاه‌های اینترنت اشیا از شبکه منابع سازمان
با به کار بستن دستگاه‌های هوشمند ایمن، وسواس در پیاده‌سازی، به روزرسانی و تغییر رمزهای عبور و در نظر گرفتن اقدامات پیشگیرانه‌ای مانند موارد فوق میتوان امیدوار بود که خطرات اینترنت اشیا به میزان زیادی کاهش یابند.
http://ciot.ir/?p=3546
منبع:iott.ir
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
تصویر امنیتی *
